Περί ορέξεως ουδείς λόγος. Μπορεί σε κάποιους να αρέσει η καρτουνίστικη δημόσια παρουσία του Μητσοτάκη στη ΔΕΘ, η διακυβέρνηση με κοριούς της ΕΥΠ, ο αποκλεισμός δημοσιογράφων που δεν ρωτούν όσα του αρέσουν και το τσίρκο Medrano που εμφανίζει ως κυβέρνηση- και δεν είναι καν σε θέση να αλλάξει μάλιστα.
Μπορεί άλλοι να καταπίνουν τα δημοσκοπικά προϊόντα της σειράς που «βρίσκουν» τον Μητσοτάκη, στο 27% και τον «υπολογίζουν», δια της «αναγωγής», στο 38%! Και προβάλλουν στα σοβαρά ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση… χάνει έδαφος και θα πάρει λιγότερο από το 32% που πήρε ως απερχόμενη κυβέρνηση. Ενώ ο Μητσοτάκης που απέρχεται, δεν θα έχει απώλειες. Παρά τα ανατριχιαστικά συμβαίνουν τελευταία στη χώρα, οι «ερωτηθέντες» στα γκάλοπ θέλουν Μητσοτάκη, ενώ ο Τσίπρας υποχωρεί, παρότι όλα εξελίσσονται υπέρ του.
Ουδείς απαγορεύει να θεωρουν ορισμένοι ότι τιμά την Ελλάδα να έχει Πρωθυπουργό κάποιον που διασύρουν διαρκώς τα μεγαλύτερα ΜΜΕ του πλανήτη και αποστρέφονται στο ευρωπαϊκό κέντρο, για τις αντιδημοκρατικές πρακτικές του, τη διαφθορά και για την επιδίωξη να επανεκλεγεί – με κάθε μεσο – όχι ως συνταγματικός Πρωθυπουργός, αλλά ως ασύδοτος «Κυβερνήτης».
Στον -κουτσουρεμένο από τον Μητσοτάκη προσωπικά- κοινοβουλευτισμό της σημερινής Ελλάδας, δεν εμποδίζει κανείς τους τυφλωμένους από το αντισυριζαίικο μίσος της φιλομητσοτακικής προπαγάνδας των ΜΜΕ που σιτίζονται στο δημόσιο πρυτανείο, να αποδέχονται ένα σύστημα διακυβέρνησης, που κανει το ψεύδος, την κλεψιά, την αδιαφάνεια και την κακοδιοίκηση επιστήμες…
Περί ορέξεως ουδείς λόγος. Αλλά κανεις σώφρων άνθρωπος δεν μπορεί να παραβλέψει ότι η στοιχειώδης πολιτικη ανάλυση οδηγεί στο συμπέρασμα ότι πιθανότερος πρωθυπουργός μετά τις εκλογές θα είναι ο Αλέξης Τσίπρας. Για συγκεκριμένους λόγους.
Πρώτο: στην αναμέτρηση «ένας εναντίον ενός» ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ υπερτερεί του αντίπαλου του συντριπτικά. Είναι συγκροτημένος ως πολιτικός, καλύτερος ρήτορας, συμπαθέστερος ως άνθρωπος, δεν εχει ηθικά στίγματα και είναι ο πρώτος που εγινε Πρωθυπουργός από το 1974, χωρίς να προέρχεται από τζάκι.
Παρά τα λάθη του – και την έλλειψη πολιτικού προσωπικού στο κόμμα του – πήρε μια χρεοκοπημένη χώρα και την κράτησε ορθια. Δεν παρέδωσε καμένη γη, αλλά γεμάτα ταμεία.
Οποιες αδυναμίες και αν του καταλογιστούν, όταν κυβερνούσε, δεν έκλεψε, δεν έκανε μεγάλη ζωή στην εξουσία αλλάζοντας συνήθειες, δεν συσπειρώνει τυχοδιώκτες και αρπακτικά γύρω του, δεν συναγελάζεται με ολιγάρχες και «νταβατζήδες», δεν είναι υποτακτικός μιντιακων και οικονομικών κέντρων, η «συμμάχων», είναι προσγειωμένος στην κοινωνία και σε επαφη με καθημερινούς ανθρώπους.
Μεταξύ μας,: αν πρόκειται να διαλέξεις έναν απο τους δυο για να κάνεις παρέα, να πιείς ένα ποτήρι κρασί και να πεις δυο κουβέντες, τον Τσίπρα θα διαλέξεις….
Δεύτερο: Οι συγκρίσεις της διακυβέρνησης Τσίπρα- Μητσοτάκη είναι συντριπτικές σε βάρος του Μητσοτάκη. Διέλυσε το κοινωνικό κράτος, έβγαλε ομάδες πληθυσμού στο περιθώριο, εκποιεί, αναδιανέμει τον εθνικό πλούτο υπέρ των ολίγων, διαλύει τη μεσαία ταξη χάριν των καρτέλ και των «αλυσίδων», καταργεί την εργασιακή νομοθεσία υπέρ των εργοδοτών, υποβαθμίζει τη δημόσια Υγεια και τη δημόσια Παιδεια για να ωφεληθούν οι σχολάρχες και οι κλινικάρχες, μοιράζει με αδιαφάνεια το δημόσιο, το τραπεζικό και το κοινοτικό χρημα σε ημέτερους, εκτίθεται με τη συμπεριφορά του διαρκώς.
Επί των ημερών του, η σήψη η διαφθορά και ο κομματισμός, πιάνουν κόκκινο. Πολλοί πλουτίζουν ή καλοπερνάνε απομυζώντας πόρους που προορίζονται για την κοινωνία. Ο ιδιος προσωπικά είναι αλαζόνας, υποθάλπει το παρακράτος , καλύπτει παρανομίες και δεν σέβεται τους θεσμούς.
Τρίτο: Η παραδοσιακή υπεροχή της Δημοκρατικής Παράταξης απέναντι στη Δεξιά – με μόνη εξαίρεση τις εκλογές της Μεταπολίτευσης- συνεχίζεται και διευρύνεται. Απονομιμοποιείται έτσι η κυβέρνηση Μητσοτάκη που προσπαθεί να επιβιώσει καταφεύγοντάς στο φαιό πολιτικό μαρκετινγκ, τους εκμαυλισμούς, τον εκβιασμό και την ευτελή προπαγάνδα κατά των αντίπαλων της, σε εναγκαλισμό με παράγοντες που χειραγωγούν το δημόσιο βίο με το χρήμα και τα ΜΜΕ.
Τέταρτο: Οι εκλογές γίνονται σε όλη την Επικράτεια ταυτόχρονα, με ψηφοδέλτια κόμματων, ή μεμονωμένες υποψηφιότητες. Αλλά στην πράξη οι πολίτες ψηφίζουν κατά νομό.
Αυτό σήμαινε ότι όσο η πολιτική Μητσοτάκη «ρευστοποιείται» κατά περιοχή και όσο φτάνει στο επίπεδο της οικογένειας και του κάθε πολίτη ξεχωριστά, τόσο ακυρώνεται και προκαλεί την αποστροφή όσων την υφίστανται. Οποιο κλίμα και αν διαμορφώνεται από την κεντρική προπαγάνδα υπερ της κυβέρνησης.
Οι εκλογές δεν γίνονται με γκάλοπ, με δημοσιεύματα και εκπομπές ή με διαδικτυακή παραπληροφόρηση. Γίνονται με ψήφους, και κρίνονται στα συμφραζόμενα της συγκυρίας.
Με βάση το κεντρικό δίλημμα στο οποιο οι ψηφοφόροι απαντούν με κριτήρια οικονομικά, ιδεολογικά, ιστορικά, προσωπικά, αισθητικά και ηθικά. Με αυτά κριτήρια το σύστημα Μητσοτάκη είναι χαμένο.
Πέμπτο: Κατά το Σύνταγμα Πρωθυπουργός δεν γίνεται ο επικεφαλής του κόμματος που το βράδυ των εκλογών ανακηρύσσεται από το εκλογοδικείο πρώτο σε ψήφους. Γίνεται όποιος μπορεί να σχηματίσει Κυβερνηση που θα εξασφαλίσει την εμπιστοσύνη της Βουλής. Αυτό σημαίνει ότι την επόμενη των εκλογών ο «νικητής» δεν σπεύδει στο Μέγαρο Μάξιμου με τα αποτέλεσμα υπό μάλης.
Συνέρχεται το σώμα των 300 βουλευτών, ακούει αυτόν που έχει πάρει εντολή σχηματισμού κυβέρνησης από τον αρχηγό του κράτους και την έχει υλοποιήσει, να καταθέτει δια των προγραμματικών δηλώσεων πώς θα κυβερνήσει, και στο τέλος οι βουλευτές ψηφίζουν. Αυτή η ψηφοφορία βγάζει τον Πρωθυπουργό.
Ακόμη και ένας πολιτικός σαν τον Μητσοτάκη, με νομικό σύμβουλο καποιον σαν τον Γεραπετρίτη- τα γνώριζε αυτά και αντιλαμβάνεται ότι η βασίλεια του τελειώνει την επόμενη Βουλή. Ήδη βρίσκεται στην απομόνωση.
Ο αντιπερισπασμός «πάω για αυτοδυναμία» είναι περισσότερο ψυχολογικός και υποκινείται από τον φόβο του για ό,τι τον περιμένει αν χάσει την εξουσια. Η αντισυνταγματική μπαρούφα ότι μια ενδεχομένη κοινοβουλευτική πλειοψηφία που θα αναδείξει άλλον Πρωθυπουργό θα είναι «τερατογένεση» συνιστά άρνησης της λαϊκής βούλησης.
Ο φόβος είναι το βασικό κίνητρο επιθετικότητας του Μητσοτάκη απέναντι στον Τσίπρα. Όχι μόνο γιατό το Μητσοτακέικο θα χάσει τα μεγαλεία της διακυβέρνησης.
Κυρίως γιατί μια άλλη Κυβερνηση, με οποιαδήποτε σύνθεση, δεν μπορεί παρά να ανοίξει τα ντουλάπια της περιόδου μετά το 2019, ίσως και πριν. Οι σκελετοί που θα βρει, εκτός από την μπόχα τους, θα ανοίξουν λεωφόρους που οδηγούν στη Δικαιοσύνη. Αυτό συσπειρώσει όσους πήραν μέρος στη νομή της νεομητσοτακης εξουσίας. Αλλά οσο τους στρέφει τυφλά, κατά του Τσίπρα, τόσο γίνεται αντιληπτό από τη κοινωνία.
Αλλά προσοχή: Υπάρχει μια προϋπόθεση ώστε ο πρόεδρος του ΣΎΡΙΖΑ να εισπράξει στην κάλπη τη λαϊκή αποστροφή προς την κυβερνηση Μητσοτάκη, να σπάσει τα όρια του στημένου παιχνιδιού που οργανώνουν οικονομικά και μιντιακά συμφέροντα.
Θα το καταφέρει μονο αν ο λαός αποφασίσει να ανατρέψει αυτό το παιχνιδι. Αλλα για να το κάνει πρέπει να είναι αποφασισμένος να αλλάξει κυβέρνηση. Και για να είναι πρέπει να βλέπει καθαρά με ποια θα την αντικαταστήσει.
Να ξέρει δηλαδη και να εγκρίνει αυτούς που θα πάρουν τη θεση των σημερινών. Αλλιως δεν κινητοποιείται . Στοιχειώδες Γουότσον.
Συνεπώς ο Αλέξης Τσιπρας ξέρει τι πρέπει να κανει και με ποιους να το κάνει και μαλιστα άμεσα – και να το προβάλλει σωστα – γιατί η κλεψύδρα αδειάζει. Τα υπόλοιπα στην πολιτικη προκύπτουν ως φυσική εξέλιξη.
(Ο Γιώργος Λακόπουλος είναι δημοσιογράφος)
https://www.ieidiseis.gr
