“Θα απαγορευθεί κι ο εθνικός ύμνος;”

Να μερικοί στίχοι, που καθίζουν τον καλλιτέχνη –κάποιον Ρήγα Βελεστινλή αν τον έχετε ακουστά– κατευθείαν στο “σκαμνί”:

Ω, Bασιλεύ του Kόσμου, ορκίζομαι σε σε,
στην γνώμην των τυράννων, να μην ελθώ ποτέ.
Μήτε να τους δουλεύσω, μήτε να πλανηθώ,
εις τα ταξίματά τους, για να παραδοθώ.
Εν όσω ζω στον Kόσμον, ο μόνος μου σκοπός,
για να τους αφανίσω, θε να’ ναι σταθερός.
Στην δόξαν του πολέμου, να τρέξωμεν μαζύ,
Βουλγάροι, κι Αρβανήτες, Αρμένοι και Ρωμιοί,
Aράπιδες, και άσπροι, με μια κοινή ορμή.
Για την ελευθερίαν να ζώσωμεν σπαθί.

Εμπεριέχει και το ρατσιστικό “Αράπιδες”, επιβαρύνοντας τη θέση του.
Όμως, οι στίχοι, που σε στέλνουν στο κελί, χωρίς ελαφρυντικά, είναι αυτοί:

Σὲ γνωρίζω ἀπὸ τὴν κόψι
τοῦ σπαθιοῦ τὴν τρομερή,
σὲ γνωρίζω ἀπὸ τὴν ὄψι
ποὺ μὲ βία μετράει τὴν γῆ.

– Τι εννοεί ο ποιητής, κύριε μάρτυς;

– Είναι προφανές, κυρία Πρόεδρε! (Άνδρα Πρόεδρο σπανίως να βρεις, ελπίζουμε να μην θεωρηθεί ρατσιστικό το σχόλιο…) Επικαλούμενος την ελευθερία, όπως εκείνος την εννοεί, προτρέπει σε βία και αιματοχυσία.

– Είστε σίγουρος, κε μάρτυς, ότι δεν είναι μεταφορικοί οι στίχοι;

– Μα τι λέτε, κυρία Πρόεδρε! Δείτε τη συνέχεια:

Δυστυχιά του, ὦ, δυστυχιά του,
ὀποιανοὺ θέλει βρεθεῖ
στὸ μαχαίρι σου ἀποκάτου
καὶ σ’ ἐκεῖνο ἀντισταθεῖ.
Λίγα μάτια, λίγα στόματα
θά σας μείνουνε ἀνοιχτά.
γιὰ νὰ κλαύσετε τὰ σώματα
ποὺ θὲ νὰ ‘βρῃ ἡ συμφορά!
Κοιτᾷ χέρια ἀπελπισμένα
πὼς θερίζουνε ζωές!
Χάμου πέφτουνε κομμένα
χέρια, πόδια, κεφαλές,
καὶ παλάσκες καὶ σπαθία
μὲ ὀλοσκόρπιστα μυαλά,
καὶ μὲ ὀλόσχιστα κρανία,
σωθικὰ λαχταριστά.

– Φρικτό! Ανατριχιαστικό! Κι αυτήν τη χυδαία περιγραφή, ο κατηγορούμενος τη θεωρεί Τέχνη! Αλλά, κύριε μάρτυς, αυτές τις απειλές τις εκφράζει ο κατηγορούμενος γενικά ή τις απευθύνει σε συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων, που προσδιορίζεται από τη φυλή ή από τη θρησκεία, όπως ορίζει ο Νόμος;

– Τις απευθύνει ξεκάθαρα κατά των μουσουλμάνων, κυρία Πρόεδρε, τους οποίους μάλιστα αποκαλεί, προσβλητικά και ρατσιστικά, “σκύλους”.  Δείτε τι γράφει παρακάτω:

Ὀλιγόστευαν οἱ σκύλοι,
καὶ «Ἀλλά», ἐφώναζαν, «Ἀλλά»,
καὶ τῶν Χριστιανῶν τὰ χείλη
«φωτιά», ἐφώναζαν, «φωτιά».
Τῆς αὐγῆς δροσάτο ἀέρι,
δὲν φυσὰς τώρα ἐσὺ πλιὸ
στῶν ψευδόπιστων τὸ ἀστέρι·
φῦσα, φῦσα εἰς τὸ ΣΤΑΥΡΟ!
Ἀπ’ τὰ κόκαλα βγαλμένη
τῶν Ἑλλήνων τὰ ἱερά,
καὶ σὰν πρῶτα ἀνδρειωμένη,
χαῖρε, ὦ χαῖρε, Ἐλευθεριά!

– Ένοχος!

Και τα ΜΜΕ της πολιτικής ορθότητας, θα αναδημοσιεύσουν το δελτίο Τύπου του Παρατηρητηρίου του Δημητρά, που υπέβαλε τη μήνυση: «Καταδικάσθηκε ο ακροδεξιός εθνικιστής, αυταποκαλούμενος ποιητής, Διονύσιος Σολωμός, για εμετικά παραληρήματα μίσους!».

Το οξύμωρο είναι ότι ο Νόμος είναι αριστερής έμπνευσης. Η Αριστερά πίεσε τα όργανα της Ε.Ε. να απαγορεύσουν την ελεύθερη έκφραση των “απέναντι”, επινοώντας την έννοια «κήρυγμα μίσους» για οτιδήποτε ενοχλεί τη “θεολογία” της. Και τώρα ο Νόμος γυρνάει «μπούμεραγκ». Είναι θέμα χρόνου να δούμε στιχουργούς, συνθέτες και τραγουδιστές να κάθονται στο σκαμνί. Και, επειδή κάθε τραγωδία έχει και την κωμική πλευρά της, περιμένουμε κάποιον δικαστή να κρίνει κατά πόσο στίχοι, σαν τους παρακάτω, συνιστούν απειλή βίας:

Θέλω να σου ρίξω μια γροθιά
και σ’ αγκαλιάζω
θέλω να σε βρίσω δυνατά
μα σ’ αγαπώ, τρομάζω
θέλω να σε στήσω μια βραδιά στα έξι μέτρα
μα μετράω ως το μηδέν και, αντί για φόνο,
σ’ αγαπάω νέτα-σκέτα.

– Μήπως, τελικά, κύριε μάρτυς, η κατηγορούμενη πραγματοποιήσει την απειλή της, και προβεί σε βιαιοπραγία ή ακόμα και σε φόνο;

Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΞΑΝΑ επισημαίνει, εδώ και χρόνια, ότι η πολιτική ορθότητα είναι ο μεταμοντέρνος “φασισμός” της Δύσης. Είμαστε, αναφανδόν, υπέρ της ελεύθερης έκφρασης, παντού. Είμαστε κατά κάθε μορφής λογοκρισίας. Είμαστε κατά κάθε “μεγάλου αδελφού”, που θα υποδεικνύει στον πολίτη τι θα λέει και πώς θα το λέει. Είμαστε υπέρ του δικαιώματος ΚΑΘΕ ανθρώπου να γράφει ό,τι θέλει και να κάνει Τέχνη, όπως νομίζει, αυτό που εκείνος νομίζει για Τέχνη, ακόμα κι αν δεν το νομίζει κανένας άλλος. ΚΑΘΕ ανθρώπου, όμως, όχι μόνο του Αριστερού. Δηλαδή: «Θα λες ό,τι θες, αλλά θα λέω κι εγώ ό,τι θέλω, κρίνοντας αυτά που λες.». Και αντιστρόφως.

Ιδού ένα παράδειγμα. Θα είναι ελεύθερος ο κάθε Φύσσας να λέει: «Θέλω να κατουρήσω πάνω στον κιμά σου και να παίξω ρέγκε μπάσο με τα άντερα σου, να πάρω τα μυαλά σου και να ζωγραφίσω πάνω στον τοίχο» και θα είναι ελεύθερος ο κάθε Τζήμερος να λέει ότι «αυτό είναι τραγούδι που προάγει το μίσος και όχι την ειρήνη, και, όποιος θέλει τη φυσική εξόντωση του ιδεολογικού του αντιπάλου, είναι φασίστας». Αλλά δεν θα διώκεται ούτε ο κάθε Φύσσας ούτε ο κάθε Τζήμερος. Ούτε θα μαχαιρώνουν τον έναν, ούτε θα ανατινάζουν την πόρτα του άλλου, με γκαζάκια.

Δυστυχώς, η ιστορία της «πολιτικής ορθότητας» αποδεικνύει ότι η λαϊκή σοφία είναι διαχρονική: «όποιος σκάβει τον λάκκο του αλλουνού, πέφτει ΚΑΙ εκείνος μέσα». Έπρεπε να χτυπήσει ο φασισμός της «πολιτικής ορθότητας» την πόρτα της αριστερίζουσας καλλιτεχνικής κοινότητας, για να καταλάβει ότι, όταν η ελευθερία της έκφρασης δεν ισχύει για όλους, κάποια στιγμή θα ισχύσει η λογοκρισία για όλους. Οσονούπω, και για τον εθνικό μας ποιητή!