Σε μια παρέα Σερραίων στην Αθήνα πριν από λίγο καιρό, γινόταν κουβέντα για τις Σερραίες γυναίκες και ειδικά για την αγάπη και την προστατευτικότητα που δείχνουν οι Σερραίες – όπως όλες οι Ελληνίδες μανάδες άλλωστε – για τα παιδιά τους και ειδικότερα στα αγόρια, όταν μάλιστα πηγαίνουν στον στρατό. Στην παρέα βρισκόταν απόστρατος στρατιωτικός ο οποίος και ανέφερε ένα περιστατικό με μια Σερραία μάνα στρατιώτη που τον πήρε τηλέφωνο για να παραπονεθεί για το γιό της: πάντα μιλούσα με τους γονείς και φρόντιαζα να λύνω οποιοδήποτε πρόβλημα παρουσιαζόταν στους εφέδρους μου στη μονάδα, αυτό όμως που δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ, ήταν μια μάνα στρατιώτη από τις Σέρρες που με πήρε δυο φορές τηλέφωνο για να διαμαρτυρηθεί! Την πρώτη φορά μάλιστα μου έπεσε το ακουστικό από τα χέρια με αυτό που άκουσα!
Τι παράπονο έχετε κυρία μου; Μήπως τον κάνουν καψόνια, μήπως δεν είναι καλό το φαγητό; μήπως του βάζουν πολλές υπηρεσίες;…έκανα όλες τις πιθανές ερωτήσεις που μπορεί να δημιουργούσαν πρόβλημα στο γιο της…
Και ακούω από την άλλη άκρη τις φωνές και τις διαμαρτυρίες της: μα είναι δυνατόν να κάνετε τέτοιο πράγμα στο παιδί μου, είναι δυνατόν να του συμπεριφέρεστε τόσο σκληρά και απάνθρωπα, του δημιουργείτε τεράστιο ψυχολογικό τραύμα για όλη του τη ζωή …και άλλα πολλά…
- Μα τι λέτε κυρία μου, τι ακριβώς συμβαίνει; ΤΙ Κάναμε Σστον γιο σας;
- – Μα είναι δυνατόν να δώσετε στο παιδί να κρατάει Όπλο; …..εκεί μου έπεσε το ακουστικό από το χέρι γιατί πραγματικά στις δεκαετίες που ήμουν στο στρατό, τέτοιο …”παράπονο” από μάνα δεν είχα ακούσει! Τελικά το παιδί ήταν μια χαρά δεν είχε κανένα απολύτως πρόβλημα, αλλά η μάνα ήταν υπερβολικά προστατευτική! Αφού μου είπε ότι αισθάνεται και άσχημα που ενοχλεί τον διοικητή! Σαν τη Σερραία μάνα λοιπόν…δεν έχει πουθενά στον κόσμο!
